Bo mnie nosiło..

No dobra, teraz, już na spokojnie, mogę przyznać się bez bicia. To był bardzo głupi pomysł!
Pojechać w góry - no okej. Ale samemu? Tak całkiem, całkiem samej na drugi koniec Polski? Jeszcze żebym kiedyś tam była. Nie byłam. W podstawówce pojechałam na kolonie do Zakopanego. Ale to było dawno i nieprawda. I niewiele pamiętam. I tyle. Kondycji dobrej też nie mam. Całe dnie w sklepie albo w domu przed laptopem. Orientacja w terenie? Zerowa. Przez pierwszy miesiac na studiach gubiłam się w humaniku. Do tego o tej porze roku? Mokro, ślisko, śnieg też się zdarzył... Wszystko mogło się stać.
Ale jestem z powrotem.

To wszystko dotarło do mnie tak naprawdę dopiero dzień przed wyjazdem. Kiedy miałam już wszystko przygotowane, spakowane... Spanikowałam jak nie wiem co. Wcześniej to była taka euforia. Bo jest długi weekend, bo mogę gdzieś pojechać, coś zobaczyć, a skoro nigdy nie byłam w górach, dlaczegóżby nie wybrać się właśnie tam? Bo co, bo ja sobie nie poradzę? Bo nie mogę jechać sama? Niby dlaczego? I co, ja nie wejdę na Szrenicę? To nic, że nigdy nie wchodziłam na żaden szczyt. Na pewno sobie poradzę! Bo chcę, bo chcę coś zobaczyć, gdzieś pojechać, coś zrobić.
Zrobiłam. I nie żałuję.

Dwa dni w górach nauczyły mnie kilku rzeczy.
Czego?
Przede wszystkim tego, że schodzenie w dół wcale nie jest łatwiejsze od wchodzenia pod górę. Oczywiście, Ci, którzy chodzą po górach doskonale o tym wiedzą. Ja dopiero tę prawdę odkryłam.
Aparat może przydać się w każdej chwili.
Podziwiam wszystkich tych, którzy wędrowali po szlakach z małymi dziećmi.
Ciul z jedzeniem, ale warto mieć ze sobą coś do picia. Najlepiej w termosie.
Mapa czasami na niewiele się zdaje.
Jak genialnym człowiekiem był ten, kto postawił na mojej trasie biedronkę.
I moja mantra na szlakach:
Nie patrzeć przed siebie, bo przerażę się tego, ile muszę się jeszcze wspiąć pod górę. Nie patrzeć za siebie, na to, co zostaje w dole - bo się przerażę, że jest tak wysoko. Patrzeć pod nogi, uważać, żeby się nie potknąć i iść dalej. Powoli, przed siebie.
Jak już zeszłam, jak wróciłam i spojrzałąm za siebie, na góry, miałam ochotę krzyknąć "Jeżu kolczasty! Ja naprawdę tam byłam? No way!".
W sumie teraz też ciężko mi w to uwierzyć.Szczególnie, że siedzę w ciepłym domku. Chociaż nie, zakwasy przypominają mi o wszystkim.

Ale wiecie co? Nie żałuję ;)
I pewnie jeszcze kiedyś się gdzieś wybiorę...

Ina