Foch rodzinny

Wiele rzeczy można przekazać w genach swoim dzieciom. Tych pozytywnych i tych... niekoniecznie.
O jednej, należącej do tej drugiej grupy, zostałam brutalnie uświadomiona w niedzielę.
Dzień Dziecka. Festyn a stadionie w LPA. I występy na scenie. Różnych grup, różnych solistów. Dzieci.
O 17:10 miały występować dziecki z Julkowego przedszkola. Jeden taniec, dwie piosenki.
- Mamo! Będę śpiewał z dziećmi na scenie!
- Tak, a ja będę stała pod tą sceną i będę krzyczała "Brawo, Julek!".
Przed 17 wychodzimy. Wystrojeni. Skutecznie omijany różnorakie stragany i wesołe miasteczko. Na to będzie czas po występie. Spotykamy przedszkolne dziecki. Julek dostaje neonowy kapelusz, w którym ma występować. Natykamy się również na drugą część rodzinki.
Zbliża się pora. Idziemy pod scenę.
Nagle "Pstryk!".
Julek kurczowo czepia się ramienia. Nie chce zejść z rąk.
- Nie, ja nie będę śpiewał!
- Ale dlaczego?
- Nie to nie!

Nie pomogło tłumaczenie. Zachęty. Prośby. Nawet groźby. Bo nie to nie!
Nawet nie wiecie, jak się trzęsłam pod tą sceną. Bo to nie był strach, trema ani nic z tych rzeczy. Znam już mego syna na tyle, by śmiało stwierdzić, że to był zwykły, aczkolwiek silny FOCH.
Nie wystąpił. Obejrzeliśmy inne dziecki a potem wróciliśmy do domu.

A w międzyczasie usłyszałam jeszcze kąśliwą uwagę Pana Tatusia:
"Widzisz? Po tobie to ma! Ty też jak się zatniesz to nic nie powiesz i domyślaj się człowieku o co jej chodzi!".

Hmmm....
FOCH!

Cóż, I'm not perfect!

Ina