Ina i Art-journal

Witajcie!
Ostatnio mam parcie na robotę. A robię, jak wiadomo, różne dziwne rzeczy. A dziś, takie male coś na Diabelskie Wyzwanie.
Ale najpierw słów kilka.
Art-journal. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, czy moja praca się do tego zalicza. Jak już nieraz mówiłam - dopiero zaczynam przygodę z szeroko pojętym rękodziełem. A ten obszar to dla mnie zupełna nowość.
Kiedy jak co środę zajrzałam na Diabelski i zobaczyłam wyzwanie, w pierwszym odruchu pomyślałam - coś dla mnie. Ale zaraz później przyszła refleksja - ja się chyba jednak do tego nie nadaję. To dla mnie jednak mimo wszystko zbyt wysokie progi. Nie mam tylu rzeczy...
Ale koniec końców - może to wina makaronu z po części skiśniętym sosem pomidorowym (spokojnie, zjadłam sama, dziecka tym nie nakarmiłam), a może kawy i papierosów, albo, jak zazwyczaj, szalony spontan - postanowiłam jednak zrobić COŚ.
Praca miała odpowiadać na pytanie "Jaki był Twój dzień?". A jaki był mój?
Postanowiłam zrobić to nieco inaczej. Zamiast opowiadać o konkretnym, jednym dniu, zrobiłam coś, co bardziej przedstawia to, jak wygląda mój dzień w ogóle, taki zwykły, przykładowy, wzięty z brzegu.

To zacznijmy od początku. Mówi się, że życie jest jak papier toaletowy: długie, szare i.... Dlatego jako tło wykorzystałam kawałek gazety. Nudnej gazety. Żeby było jeszcze nudniej, powszechniej i szarzej wzięłam stronę z programem telewizyjnym. Taki podkład, zwykła rzeczywistość. Rogi - Kawałki ręczników papierowych nasączonych herbatą (co pewnie średnio widać). No i najważniejsze. Literki, słowa, wyrażenia. Opowiadające o mnie. O moim dniu. Bo jaki może być mój dzień? Przede wszystkim niepewność. Bo czego może być pewna kobieta, która dopiero co rozstała się z mężem i jest sama z dzieckiem? Strach. Czasem ból i łzy. Stres,  który trzeba rozładować, stąd kawa, papierosy i szybka jazda samochodem (ale tylko wtedy, gdy jeżdżę sama, a droga jest czysta). Nie myśląca wcale, albo myśląca zbyt wiele. 

Ale jest też i nadzieja. Jest wolność i małe skrzydła. Słońce. A kawę, papierosy i szybką jazdę naprawdę lubię. 

Jest masa małych radości. Tak jak i dziś, konkretnie dziś - bo wieje wiatr (naprawdę lubię, jak rozwiewa mi włosy), bo dżiny, które dostałam, świetnie leżą na moim tyłku (sama byłam w głębokim szoku), bo mogę coś tworzyć i robić coś nowego. No i przecież - mam swoje małe słoneczko.

I wiecie co? Ta praca dała mi sporo. Przede wszystkim uświadomiła mi, że jestem 100% kobietą. Często płaczę, ale i śmieję się bez powodu. Poddaję się nastrojom. Popadam ze skrajności w skrajność. Mam szalone pomysły i nieraz porywam się (być może jak i z ta pracą) z motyką na księżyc. Ale jestem. Taka jaka jestem i raczej się nie zmienię. 

Co jeszcze ze mnie jest w mojej pracy? Kwiatek. Jak to mawia moja mama - każda wariatka ma w głowie kwiatka. Coś w tym jest. A ja kwiaty uwielbiam, nie mogło więc i tego zabraknąć w mojej pracy.

No i podpis. Też nie do końca zwykły. Pewnie nie widać tego - to przez fioletowy lakier - ale to moja pierwsza próba embossingu na zimno. Dlaczego to tu wrzuciłam? Bo każdy dzień to coś nowego. Nowe wyzwanie, nowa próba, nowe słońce i nowa nadzieja. Codziennie tak naprawdę robię coś po raz pierwszy. 

No i uśmieszek - atramentowy z krzywym okiem.

Jakie media są w mojej pracy? Przede wszystkim - lakiery do paznokci;) Fiolet, pudrowy róż (którego prawie nie widać) i bezbarwny. Herbata i atrament. Markery - czarny i zielony (listki). Ale też - papierosy;) A może ogień? Nie wiem, jak to nazwać. Po prostu przypalałam papierosami brzegi karteczek z napisami i wyszło jak wygląda. Czyż to również nie jest medium?

A na sam koniec już mojego ględzenia, którego dzisiaj wyjątkowo dużo, chciałam serdecznie podziękować Czekoczynie za takie a nie inne wyzwanie, które było dla mnie prawdziwą inspiracją i dało mi sporo do myślenia. 

Dzięki śliczne i pozdrowienia dla Wszystkich! :)