Pozytywnik: poroblemy graniczno-geograficzne

Ostatnia wycieczka ze wschodu na wschód była dość spontanicznym pomysłem. Wpadł mi do głowy, a zaraz później już dzwoniłam do Mamy. Mieliśmy jechać we trójkę - z Julem rzecz jasna. Ale nie minęło wiele czasu od rozmowy z Mamą, kiedy rozbrzmiał mój telefon. Dwójka siostrzeńców (10 i 13 lat) też chce jechać. No miejsce jest, więc okej. Ale chwila, chwila, przecież ja mam trójkę siostrzeńców. Co więc z tym trzecim? Trzeci (13 lat) jechać nie chciał, gdyż średnio lubi się z Julkiem i ciągle kłóciliby się na wycieczce. Hmm... No okej.
Jedziemy. Na Wschód. Siostrzeńcy, jak to siostrzeńcy. Kłapią dzióbkami non stop. Nie byliby sobą...Zbliżamy się do Sławatycz. Przejście graniczne. Podjechaliśmy nawet bliżej, pod szlabany, żeby wszystkie dzieciaki mogły zobaczyć.
No ale nasz cel był kawałek dalej. Więc jechaliśmy dalej, ale jedno z dziecków miało poważną zagwozdkę. Granica, granica, granica. Bo przecież ono też było kiedyś na granicy!
- Tak? Kiedy?
Myśli, myśli intensywnie.
- No, na wycieczce w Górach Świętokrzyskich!

Chwila ciszy. Chwila śmiechu. Chwila tłumaczeń. No, ale jak to? Jakim cudem w Górach Świętokrzyskich nie ma granicy? Musi być. Na pewno jest. Naprawdę nie ma?
- To w Warszawie!
- W Kazimierzu!
- W Częstochowie?

Dzieckowi powoli już kończyły się pomysły, kiedy dostało olśnienia.
- Wiem! To było tu, gdzie przed chwilą byliśmy!

Bo owo dziecko drogie po Komunii miało wycieczkę właśnie do Kodnia, czyli naszego celu. A po drodze zatrzymali się w Sławatyczach na przejściu.
Tylko gdzie tu po drodze wyrosły Góry Świętokrzyskie?

Pozytywnej niedzieli!

Ina