Silne poczucie sprawiedliwości

Poranny wpis Emmy o czymś mi przypomniał...

Jagoda nie była dobrą żoną. Przynajmniej tak o sobie myślała. Nie zawsze zdążyła posprzątać i nie gotowała najlepiej. Czasami zupa była za słona. Nie była dobrą żoną, chociaż... Kochała swojego Heńka. I starała się, jak tylko potrafiła...
Nie pracowała. On wolał, żeby zajęła się domem. Nie mieli dzieci. Czasami myślała, że może to i lepiej... Ale mieli jeszcze na to czas. Mieli dużo czasu. A Heniek był... Idealny w swej nieidealności. Pracował ciężko, żeby ich utrzymać. A że czasem lubił wypić... cóż, każdemu potrzebna jest chwila wytchnienia. Nie zawsze panował nad sobą, ale to zrozumiałe. Przecież nie była dobrą żoną i często coś psuła. Ale Heniek był kochany.. Nawet, kiedy znikał na całą noc. Nawet, kiedy zostawiał jej prezenty w kolorze dojrzałej śliwki.
A tego dnia wrócił podekscytowany.
- Jutro jedziemy.
- Gdzie?
- Nad jezioro. Środek lata w końcu, wszyscy ludzie jeżdżą wypoczywać jad jeziorem.
- I...i ja też? - spytała niepewnie.
- Pewnie, Jaguś, będziesz mi potrzebna. Poza tym, tobie też czasem coś się należy.
Skakała z radości. Przygotowywała się cały wieczór.
Ale zdziwiła się, kiedy kazał jej prowadzić. Chociaż co nieco zrozumiała, kiedy usiadł na miejscu pasażera i otworzył piwo.
- Tylko błagam, nie wlecz się, jedź normalnie.
- Postaram się.
Jednak im bardziejsię starała, tym gorzej jej to wychodziło. Heniek był jendak spokojny. Przecież tylko krzyczał. Nawet wtedy, kiedy przejechała właściwy zjazd i musiała zawracać.
Kiedy wysiadła, wyciągnęła sporą torbę z bagażnika.
- Jagoda, przecież to tylko jeden  dzień, a nie tygodniowe wczasy!
I ruszył przodem, dumny jak paw.
A ona zrozumiała jeszcze wiecej, gdy usłyszała jakieś śmiechy.
- Cześć chłopaki!
Znała ich. Pracowali z Heńkiem. Nie przepadała jednak za nimi. Rozłożyli się kilkanaście metrów od jeziora. Kocyki, mięsko z grilla, piwko, w przenośnej lodówce wiecznie chłodna butelka.
Głównie mężczyźni. Jeden co prawda był z żoną, ale ta żona idealnie pasowała do reszty. Byłą w tym samym stanie.
- Co tak długo?
- Jagoda jak zwykle nie umiała wrzucić piątki.
No nie umiała. Przecież miał rację.
Rozłożyła swój koc kawałek od nich.
Piwa, kolejki, śmiech i ogólna radość, której ona jednak nie podzielała. Nie, nie tego się spodziewała.
Jakaś matka z małymi dziećmi zwróciła im uwagę na słownictwoi niewłaściwe zachowanie. Odpowiedzieli jej salwą śmiechu.
- Jagoda, a może tobie też coś się nie podoba
- Nie, nic z tych rzeczy.
Skuliła się i wróciła do czytania gazety. Chociaż tym razem to z niej się śmiali.
Ludzi nad jeziorem było raczej sporo, ale to norma w upalna niedzielę. W końcu słońce grzało mocno. Za mocno.
- Heniek, zbierajmy się - prosiła. Stała obok niego obejmując się ramionami.
- Chyba upadłaś na głowę. W środku imprezy?
- Heniek, ale ja źle się czuję.
- Ty zawsze źle się czujesz.
Pomruk reszty imprezowiczów wprawił ją nieco w zakłopotanie.
- Heniek, to może ja sama pojadę, a ty sobie tutaj zostań.
- Pewnie się z kimś umówiła.
Ktoś rzucił nieopatrznie, a Heniek momentalnie podchwycił.
- Z kim się umówiłaś? Który to?
Znała ten ton. Znała to spojrzenie. Skuliła się robiąc kilka kroków w tył.
- Heniek, ale ja nie...
- Co nie? Co nie? To ja tyram jak wół i żadnej wdzieczności?
- To nie tak, coś pomyliłeś, jak tylko chcę do domu.
- Do domu, tak? Żeby się gzić z naszym sąsiadem?
Potknęła się o wystający korzeń i upadła na ziemię.
- Heniek, ja...
- Zmaknij się wreszcie. Już ja cię nauczę...
Stał nad nią. Zrobił zamach, ale... Ręka nagle zawisła w powietrzu.
Cofnął się niepewnie, jaby nie dowierzajac własnym oczom.
Bo przed sobą zamiast płaczącej kobiety zobaczył kogo innego. Małego chłopca. Widział go pierwszy raz w życiu. 6, może 7 lat. Drobniutkiej budowy, niewysoki blondynek. Takie chucherko.
Stał skulony, trzęsąc się ze strachu. Ręce przy sobie, pozycja obronna. Powieki mocno zaciśnięte.
- Nie uderzysz jej - mówił swoim dzieciecym, ale silnym głsem - nie uderzysz.

Ina