Ina, Juliusz, rzucanie staników i takie tam

Dziś ciut zbiorczo, nie do końca poważnie i... No właśnie. I jak?

Inowato jednym słowem.

Nie wiem, czy Wy też tak macie, że nazywacie różne cechy, rzeczcy, zachowania od swojego imienia. Wiele rzeczy jest inowatych. A jak kiedyś zaczęłam sie zastanawiać, co to właściwie znaczy inowate... nic dobrego z tego nie wyszło. Definicja, jaką udało mi się zbudować nie brzmiała zbyt zachęcająco. Ot, tak inowato, czyli następująco:

Inowate - eufemizm słowa popie*****ne

W wersji łagodniejszej: dziwne, zakręcone, zamotane, ale na swój sposób.

Ot i cała Ina. Ale po co to wszystko? To tylko literka I do ArtWizytownika:

Inowate

czyli...?

Bo I jak Inowate, prawda?
I zaraz za tym lierka J. Tu również nie zastanawiałam sie długo. Chociaż, nie powiem, kusiły mnie zaimki nieokreślone (to zboczenie polonistyczne wyłazi w najróżniejszy sposób!). Ale zwyciężyła miłość mojego życia (zaraz po synu rzecz jasna).

J

Jak 

Juliusz

Bo jak tu go nie kochać?


Ale to jeszcze nie wszystko.
Taka jedna Brunetka z Pinezką wymyśliły mała zabawę. Ten duet wygląda mi na niezłą spółkę z o.o. (i mówi to ta, co niby jest normalna). No ale dobrze, dobrze. Temat wpisu żurnalowego: Gabaryt B.
Skojarzyło mi się automatycznie:

To jeden z tekstów mojej znajomej. Zawsze powtarzała, że jest córką stolarza, więc jest płaska jak deska. A ja? Też mam ten problem. Chociaż nie! Wróć! Tfu, żaden problem! Po prostu jestem w tej samej sytuacji. I także (naprawdę) jestem córką stolarza.
Ale czyż małe nie jest piękne? W końcu nawet B, nawet 75 B nie jest takie złe. Kompleksy? Kiedyś może były. Ale w końcu trzeba się cieszyć z tego, co się ma, prawda? ;p

Czy naprawdę ze mną wszysko ok? ;)