To już 4 lata

Płakałam wtedy, a jakże. Czyż mogłabym inaczej? Dzisiaj, jak o tym pomyślę, to czasami też chce mi się płakać. Ale nie ma co. Jest więcej powodów do uśmiechu. Albo chociażby do nerwów, bo głowa pęka od zabawek. W myślach odliczam minuty do wyczerpania baterii w kolejnym grającym ustrojstwie. Póki co - niech się cieszy.

Miłość od pierwszego wejrzenia? I tak i nie. Pierwsze wejrzenie - małe, czerwone i krzyczące coś, leżało mi na brzuchu. Co to, skąd to, jak i dlaczego? Weź Ty człowieku ogarnij. Leżało i krzyczało - ale to było moje. Moje małe pakudne. Moje małe kochane.
Punkt dziewiąta pojawił się na świecie. I jest już całe cztery lata.
Teraz też jest i kochany i wstrętny. W końcu sam mówił o sobie - Koteczek Paskud. Chyba lepiej nie można go przedstawić.
Jeszcze biega. Jeszcze się nie zmęczył, ale zaraz padnie, bo dzień pełen wrażeń. Jeszcze jest "Mamo, zobacz!", "Mamo, daj herbatki!", "Mamo, idę siku!".
Czasami czepia się moich nóg. Nie wiem czemu. I jak się czepi, to nie chce puścić. Mówię mu: "Julek, urwiesz mi nogę, jak będę chodziła?". I słyszę: "No to będziesz skakała na drugiej".
Nie zawsze go rozumiem, a do ideału jest mi dalej jak bliżej.
Ale, bez niego moje życie byłoby niczym.

Brnijmy dalej w to życie! Razem...
Z mężczyzną mojego życia.
I cieszmy się z każdego dnia!