W dzisiejszych czasach nikt już nie pisze listów

Tak, tak, Moi Drodzy. Chciałam się Wam oficjalnie przedstawić. Niestety, nie polecę tytułem filmu, bo takowy jednak tu nie pasuje, ale Ina to taka "Pani Nikt".
Często się śmieję, że powinnam żyć w XIX wieku. I powinnam! Wtedy listy nikogo nie dziwiły. Normalny środek komunikacji międzyludzkiej. A ja listy lubię. Od dzieciństwa.
Miałam bodajże 5 lat, jak moja kuzynka wychodziła za mąż. Wiejskie wesele, dużo gości. Dom panny młodej przepełniony, a u nadjechali zagraniczni goście Pana Młodego. Coś trzeba było z nimi zrobić. I zaopiekowali się nimi moi rodzice. Przemili ludzie z Holandii. Gdy wyjeżdżali, dokonała się wymiana adresowa i od tamtej pory zawsze leciały kartki. Na Święta i nie tylko. Na urodziny też. A co najważniejsze, wysyłane imiennie dla świętującego. Wyobraźcie sobie radość małej dziewczynki, kiedy po raz pierwszy dostałą kartkę adresowaną tylko i wyłącznie do niej! Tego się nie da opisać.
Zresztą, ogólnie, listonosza się wyczekiwało. Zwłaszcza w szkole. A dlaczego? Listonosz, żeby co nieco ułatwić sobie pracę, przychodził na długiej przerwie do szkoły, stawał na środku korytarza i wyczytywał wszystkich, do których ma listy. Dzieciaki chętnie brały i nosiły do domu. Czasami nawet do sąsiadów. Listonosz miał łatwiej, a my? O, mamo. Zawsze zbierał się tłum wokół pana i każdy miał nadzieję, że będzie jakiś list do jego rodziny. Bo to tak fajnie. Bo to taki szpan.
I lubiłam listy. I wyczekiwałam. W podstawówce miałam przyjaciółkę korespondencyjną. Poznałyśmy się na koloniach i potem dłuuugo do siebie pisałyśmy. Czasami wracam do tych listów. Śmieję się jak nie wiem co.
Ale to podstawówka. Później było co raz gorzej. Do liceum, kiedy to zdarzyło mi się wysłać w pewne miejsce kartkę na Święta. Wtedy nie miałam bladego pojęcia o robieniu kartek. Scrapbookingiem zaczęłam się interesować dopiero jakieś 6 lat później. Ale wysłałam. Bo chciałam, żeby to było coś włąsnoręcznego. Niekoniecznie ładne, ale od serca.
Adresat zaraz po otrzymaniu zadzwonił. Wzruszony. Bo przecież "W dzisiejszych czasach nikt już nie pisze listów".

I ja piszę. Cały czas cały. Nie tylko daleko, bo blisko czasem też potrzeba. Na przekór wszystkiemu. Bo lubię coś znaleźć w skrzynce pocztowej i mam nadzieję, że inni lubią też. Bo lubię słyszeć, że "Nikt już...". Tak po prostu i zwyczajnie.
Lubię.

A moim komentarzem do tytułowego tekstu niech będzie obrazek:

Ina