Zalega burza

Różne przypadki chodzą po ludziach, prawda? Nie zawsze jest dobrze. Ale i nie zawsze jest źle. A burza czasem każdemu się przyda. 

A to właśnie BURZA kryła się pod 28-smym symbolem w #155 Słoiku na Myśli. 

Dlaczego wybrałam akurat numer 28? 

Niech to pozostanie moją słodką tajemicą.

Burza. Podobno daje oczyszczenie. Tak jak i mój artżurnal. Był burzliwy. Ale i wyżyłam się trochę w ten sposób. 

A tak poza tym, złota myśl z kilku ostatnich dni:

ROZCZAROWANIE - naturalny stan, jeżeli zakładasz, że otaczają cię ludzie inteligentni. Naprawdę lepiej jest mieć wszystkich za idiotów. W najgorszym wypadku czeka cię pozytywne zaskocznie.

A oto i burza:

Wiecie co to za wiersz?
Tym razem  nie Słowacki. Inny bliski mi poeta. Barańczak.




Płakała w nocy, ale nie jej płacz go zbudził.
Nie był płaczem dla niego, chociaż mógł być o nim.
To był wiatr, dygot szyby, obce sprawom ludzi.

I półprzytomny wstyd, że ona tak się trudzi,
to, co tłumione czyniąc podwójnie tłumionym
przez to, że w nocy płacze. Nie jej płacz go zbudził:

ile więc było wcześniej nocy, gdy nie zwrócił
uwagi - gdy skrzyp drewna, trzepiąca o komin
gałąź, wiatr, dygot szyby związek z prawdą ludzi

negowały staranniej: ich szmer gasł, nim wrzucił
do skrzynki bezsenności rzeczowy anonim:
"Płakała w nocy, chociaż nie jej płacz cię zbudził"?

Na wyciągnięcie ręki - ci dotkliwie drudzy,
niedotykalnie drodzy ze swoim "Śpij, pomiń
snem tę wilgoć poduszki, nocne prawo ludzi".

I nie wyciągnął ręki. Zakłóciłby, zbrudził
toporniejszą tkliwością jej tkliwość: "Zapomnij.
Płakałam w nocy, ale nie mój płacz cię zbudził,
To był wiatr, dygot szyby, obce sprawom ludzi."