Lekarstwo na wszystko

Zdradzić Wam sekret? Bardzo łatwo można wprowadzić mnie z róznowagi. Ale - rzadko staram się to pokazywać. Nosi mnie. Gotuje się. Ale wśrodku. Na zewnątrz - uśmiechnięta Pani sprzedawczyni, która ma ochotę puścić wiązankę klientowi, ale siedzi cicho. Ale nie tylko klienci. Bo kolejka w piekarni, a osoba, która jest przy ladzie akurat musi się zastanawiać czy chce pączki z różą czy z morelą (A może nie pączki? A może drożdżówki z kapustą? To da pani 10. Albo nie, albo 20. I 30 bułek - jeżukolczasty, łomatko i córko, ludzie, ileż wy jecie? A  potem się dziwicie, że nadciśnienie, cholesterol czy nadwaga), bo pan w okienku bankowym jest... beznadziejny (pół godziny czekania tylko po to, żeby usłyszeć: a ja tego nie umiem, może lepiej z tym to pani do koleżanki jeszcze zaczeka), bo Julek marudzi przy jedzeniu (Przecież mówiłem, że nie lubię ziemniaków? Od kiedy? Od dzisiaj. Nie będę jadł na tym talerzu, chcę niebieski. A kubek zielony, tylko ten z uchem. I ściereczkę do buzi! Ale mamo, pokarm mnie), szuflada się rozpada (przecież już ją sklejałam sto tysięcy razy!), koty rozwalają wszędzie naokoło (dywanik w kuchni poprawiam dwadzieścia razu dziennie, firanki gdzieś po pięć, no ale miau! Jeść im daj! Kuwetę posprzątaj! A my ci zjemy kwiatki z nagrodę, o!), a na dodatek zimowe buty (ej! Przecież zima się jeszcze nie zaczęła!) się rozpadają.

I w takich momentach, w takich dniach, kiedy gotuje się wszystko, kiedy mnie nosi, muszę, po prostu muszę jakoś odreagować. Papieros to za mało. 5 minut i po nim. A ja potrzebuję dłuższej terapii.
I od tego mam właśnie papierki...
W zwiazku z tym, to powstało przez ostatnie dwa dni (4 kolejne mam zaczęte...):

Ta ostatnia leci na wyzwanie na Scrapowym Pasie Startowym:

I wszystkie razem:

Nic tak mnie nie uspokaja, nie wycisza, jak zwijanie papierków (ewentualnie szycie). Zajmuje ręce, zajmuje myśli.To świetny sposób nie tylko na nerwy. Na smutki - i małe i duże także. Na wyżycie się Odreagowanie. Terapia papierowa.
Spokój.

Chociaż, swoją drogą, to trochę zabawne, że mam cierpliwość do papierków, a do ludzi nie...

Ciekawe co będzie jutro...

Ina