Do twarzy nam z mrokiem

Pewien Mroczny kiedyś napisał "Próbuj". Spróbowałam.

Portret. Oczy. Mrok.
Do twarzy nam z nim, nieprawdaż?

Kilka zbliżeń:

Dumania nad kubkiem kawy, z których mnie wyrwie dopiero noc. 
Łkania, marzenia, bóle, te sprawy, życie, co woła: „Chodź! No chodź!”
Bo napój paruje, to nie kapuczino, lecz late ułomne, co prochem we śnie.
Krew w żyłach pulsuje, a późna godzina. Ta noc złamie w tańcu i Ciebie i mnie.
W ponętnych słów mroku sen farbę poleje, rozpłynie się dalą drażniący słuch plusk.
Gdy oczy znów przymknę nadzieja zawieje, wiatr wplącze w me włosy brzozowych dni chrust. 
Lecz to tylko para, to obłok myślami osnuty na czubku palca i sen.
To kara, za życie, za noc, za dzień blady, za świt na mych barkach, za słowo i cień.

Bo każdy z nas ma "to coś" w sobie. Jedni więcej, inni mniej. A ja lubię mroki. W końcu, nie bez powodu ta róża na moim ramieniu jest czarna.

A ja? A mi pozostaje mieć nadzieję, że mroczny portret się spodoba. Choć, jak zwykle, miało wyjść nieco inaczej. Ale w końcu nawet mrok nie zawsze jest doskonale mroczny, prawda?

EDIT:

Jeszcze w tych klimatach:

Ina